پرداختن به معماری کهن ایرانی و اصولی که معماران در خلق آثار خود به کار می گرفتند ؛ بحثی است بس گسترده ؛ و مستلزم مطالعه ، پژوهش و واکاوی آثار گذشتگان می باشد.
مهارت معمار ایرانی در طراحی فضای مطلوب بر کسی پوشیده نیست؛ فضایی که در تعامل با انسان در وجود او جاری می شود ؛ بر روان او اثر می گذارد و خاطرات تلخ و شیرین را در ذهنش حک می کند.
معماری ایرانی به رغم گوناگونی اقلیمی ، وجود اقوام مختلف ایرانی با عادات، سنت و رسوم متفاوت و محدودیت های پیش رو ، توانسته بناهایی پدید آورد سرشار از نشاط ، سرزندگی و پویایی.
معماری ایرانی نه تنها نیاز انسان در حیطه ی دنیای مادّی را پاسخ می دهد بلکه با دمیدن روح زندگی در جان وی، ملال از جانش می زداید.
به دیگر سخن ، معمار ، طراح زندگی به وسیله ی ساختمان است . لذا آنچه تحت عنوان عادات و رفتار فرد شکل دهنده ی شخصیت اوست ؛ از کیفیت زندگی نشأت می گیرد و معمار القا کننده ی این کیفیت به کاربر فضا است.